Mundart-Kolumne: Do bische platt Warum ich im Baumarkt lang hab suche misse, bis ich e scheenie Bliemchetabeet gefunn hab

Ein altes Röhrenradio.
Ein altes Röhrenradio.

Erinnere ihr eich noch an mei Beitrach vun ledschder Woch, wo ich iwwer die Jächer un Sammler geschribb hab? Die Daa dennoh hab ich mer vun alle Seide anhöre misse, was ich vegess hätt. Ei jo, ich weeß, awwer wann ich werklich alles uffgezählt hätt, dann wär des e Sonderseit worr un ich hätt Zores mi’m neije Lokalchef kriet. Demit ner sefriede sinn: Aller, Bierdeckelsammler simmer frieher faschd all gewest; dann nadierlich Ansichtskaade, Bierkriesch, Zigareddeschachdele, es gebt prakdisch nix, des net gesammelt werd. De Bruno war besunnersch bös mit mer, weil ich sei Sammlung vun Wischlumbe net erwähnt hab. Also Bruno, jetzat steht’s do in de Zeidung: Du hasch die gröschd Wischlumbesammlung uff de ganz Welt. Uff enner vun denne Labbe is er arisch schdolz un hat ne hinner Glas iwwer sei Thek gehängt: Der wär aus de Bar vum Adlon in Berlin; aller, wer’s glabt.

Ich sammel noch ebbes, des mer net in e Album un net hinner Glas schdecke kann: Erinnerunge. Die brauche net viel Platz un basse all minanner in de Kopp enin. Du musch’s allerdings mit ne veschdehe. Die Erinnerunge wolle geheescht un gefleescht werre, du musch se immer mol widder raushole un poliere, sunsch veblassen se un sinn ball ganz vegess un veschwunn. Un dann bische arm dran, mei Lieber, weil die Erinnerunge unser Lewe sinn, wer kenne meh hat, is so guud wie dood.

Wann ich in em alde Karl-May-Buch blädder

Mer kann seine Erinnerunge ah nohhelfe. Wann ich in em alde Karl-May-Buch blädder, dann will ich’s net werklich lese, sonnern mich dran erinnere, dass ich’s als Kind geles hab. Dieselb Idee hann se in Saargemind gehat un dort im Keramikuseum e Wohnung im Stil vun de 60er Johre ingericht, mit Nieredisch, Plüschsofa un aldem Schwarz-Weiß-Fernseher.

Ihr liebe Saargeminner, do bin ich eich e ganzes Stickelche voraus. Es is guud verzisch Johr her, do hab ich die Wohnung vun meiner Oma Friedel noh ihrm Dood uffgelöst. Wie ich mer denne alde Krembel anguck, is mer die Idee komm: Ich hab im Parterre die Rumpelkammer leergeraimt un dort mit de alde Möbel vun de Oma e Kisch ingericht, wie mer se glei nohm Kriesch gehat hat. Mit em eiserne Kischeherd un krummem Owerohr, em Schbülsteen, Kischedisch mit Wachsduchdeck, Kischeschrank mit Kischewoo un alde Töpp un Panne, em Röhreradio un enner Deckelamp, an der e Mickefänger bambelt, eewe alles, was dezu gehört. Halt, beinah hätt ich’s vegess: Im Baumarkt hab lang suche misse, bis ich e scheenie Bliemchetabeet gefunn hab, die zu de Omakisch basst. Un jetzat sitz ich als drunne am Herd un bin widder in meiner Kindheit. Un wann alles ganz still is, hör ich manchmol mei Muddie mit mei’m Vadder pischbere un bin glicklich.

x