Zweibrücken Uff Deiwel komm raus iwwer die Hiwwel

Unser Owwerborjemeeschder hat sich mol widder was Nejes ausgedenkt: Er will in de Fasanerie e Abenteierbahn fer Radfahrer baue. Ich heer schunn die Motzer un Leserbriefschdänkerer: Des koschd bloß unneedisch Geld, so was brauche mir net, weil unser Schdrooße in de Schdadt schunn die reinschd Hinnernisschdreck sinn. Die solle jetzat awwer mol all still sinn. Fer die Mountainbike-Treter wär so e Parkur beschdimmt e Attraktion. Ich weeß des aus eischener Erfahrung, weil’s frieher fer uns Kinner so was ah schunn gebb hat un mir unser Freed dran gehat hann. Alla, domols hat nadierlich noch kenner gewisst, was e Mountainbike is. Mir hann deheem bloß e Familiefahrrad gehat, mit dem jeder geradelt is, wie er’s grad gebraucht hat. Des war e NSU-Damerad, mit dem ah mei Muddie gefahr is: e robuschdes Vorkriegsmodell (des Rad, net mei Muddie), schwer wie e Panzer, mit Rickdritt un Gepäckträjer, awwer ohne Gangschaldung: So was hann se domols nur bei de Tour de France gehat. Dem Schlachtross vun Fahrrad hann die Löcher in de Schdrooße, die domols noch viel schlechder ware als wie heit, nix ausgemacht. Es war unser Transport-, Fortbeweeschungs- un Freizeitgerät. Un ich hab mit dem Rädche domols mei Schbaß gehat. Unser Querfeldeinbahn ware die Bombetrichder hinner de Schlossruin. Um des Schild mit de Uffschrift „Betreten verboten, Lebensgefahr!“ hammer uns net gekimmert un sinn mit unsre Räder uff Deiwel komm raus iwwer die Hiwwel un dorch die Bombelöcher gesaust, in denne oft es Rejewasser geschdann hat un noh alle Seide geschbritzt is. E gans schbezielle Rennbahn hammer im Gaade vun de Eremidaasch entdeckt. Dort war e alder Brunnetrooch aus Beddong im Bodde ingeloss, der schunn lang kee Wasseer meh gesiehn hat. Do eninn hammer unser Räder gehoob un sinn dann an de Innewand wie die Steilwandfahrer beim Johrmakt entlang gepeest. Alla, hasch halt vedammt uffbasse misse, sunsch hasche ah mol e Schdorz hingeleet un bisch mit bludische Knie heemkomm. Hauptsach, am Fahrrad war nix kabutt, sunsch hat’s e Dunnerwedder gebb. Am Sunndaamorje, wann die brave Kinner in die Kerch gang sinn, hann mei Freinde un ich im Hof hinnerm Haus die Räder gebutzt. Irschendwann hat’s dann ausgedient gehat, des guude Schdick, un is zum Schberrmill komm. Eischendlich schad, mit dem Rädche hätt ich gern denne Parkur in de Fasanerie ausprobiert.

x