Kolumnen Es Johr 80.014

michael_konrad.jpg

Die Palz im Johr 80.014 nooch Chrischtus, noochmiddaachs um hallwer viere.

Zwää grünlichhellblaug’schdrääfde Äälijens dabben durch die Gechend. Die Außerirdische hänn drei Bää, vier Ärm un uffem Kopp (des isch so e fascht würfelförmiches Ding in de Mitt zwische Arm drei un Arm vier), uff’m Kopp jedenfalls sitzen e paar Dutzend spiralfermiche Tentakel. Die zwää Äälijens dabben durch die Steppe, wu frieher emool de Pälzerwald und die Rhei-Ebene waren. Alles isch flach un staawich un de Rhei isch schunn vor fuffzichdausend Johr versickert, mer wääß nit, wuhie. Dodevor geht die Nordsee jetzt bis siedlich vunn Määnz. Uff’m Staab wachsen e paar Boddedecker, sunnscht nix. Die Sunn brennt. „Des isch jo subber!“, saacht Äälijen Nummer 1, „genau do baue mer unser Zelt uff!“ „Klor“, saacht Äälijen Nummer 2, „ich hol schnell de große Rucksack aus em Raumschiff“. Zwää Minudde schbeeder kummt Äälijen Nummer 2 vum Spacecruiser IV zurick, wu uug’fehr dort geparkt steht, wu vor achtzichdausend Johr emool es Stadtdorf X. vun ännre Kläästadt in de Siedpalz war. „Saachemool“, saacht Äälijen Nummer 2, „hoscht du de große Rucksack nit eigepackt?“ Es Äälijen Nummer 1 guggt uff (eichendlich guckt’s mit drei Tentakel unnerm Arm Nummer drei raus, awwer des verlangt jetzt velleicht doch e bissel zu viel Vorstellungskraft). „Wieso ich? Rucksackpacke war dei Sach!“ „Naddierlich war Rucksackpacke mei Sach. Ich habb ach die Wesch gewesche. Ich habb ach dei Tii-Shörts gebichelt. Ich habb ach noch emool es Bad durchgewischt. Ich habb dei Schuh gebutzt. Ich habb Brote g’schmiert. Un ich habb ... “ „Un warum hoscht du dann de große Rucksack nit eigepackt?“, froocht Äälijen Nummer 1. Äälijen Nummer 2 guckt, als deed’s mit seine Tentakel e Loch durch dänn fremde, beese Blanneed bohre wolle. „Weil des es Alleräänziggschde war, was du hannebambelicher, letzohricher Schloofkopp vor unserm Abfluuch hoscht mache solle: Es schwere Gepäck in de Spacecruiser IV draache“. „Ach.“ „Isch des alles, was dir dodezu eifallt? ,Ach’??“ Es hääßt immer, die Zeit rennt devu. Awwer unner uns: Mansche Sache ännern sich, glaaw’ich, nie. Ich mään jo blooß. mk

x