Mundartkolumne: Do bische platt 15 Johr lang sinn de Sepp vumm Hallplatz unn ich Seit an Seit dorch die Woch spaziert

Edgar Steiger
Edgar Steiger

De Steiger Edgar un de Ohler Wolfgang sinn die ledschde Ingeborene vum Storchekandon. Heit schreibt de eend ibber de anner.

Lieber Sepp, lieber Edgar,

du hasch Recht, alles hat emol e Enn. 15 Johr lang simmer Seit an Seit mit unsrer Kolumne dorch die Woch un dorch die RHEINPFALZ spaziert, du mit'm Vorsprung vun finf Jährcher. Mol siehn, ob ich des jetzat uffhole kann. Awwer mir veanstalle jo kee Wettrenne, des vebiet unser Alder.

E annerie Nochbarschaft bleibt uns hoffentlich noch e ganzes Weilche: die im Kandon. Mir zwee geheere jo zu de ledschde Ingeborene vun dem Stadtverdel do hinne zwische Kesselbach un Mariesteen, des eischentlich bloß noch in unsere Köpp existiert, sich dort awwer net veleuschne losst. Mir hann nohm Kriesch in de Eremidaasch Vesteckelsches gespielt, im Bleecherbach die Schiffcher aus Babier schwimme losse, sinn zum Langhausee seim Krämerlädche geschickt worr un mi’m Bierhumbe zum Storche, hann bei de Geschwister Morhardt es Grienzeich inkaaf un owens mit de Kann die Milich, ich beim Bauer Bradfich, du beim Teuscher. Do dran werre mer uns erinnere, wammer uns am Guldeweesch begegeeschne un vun de alde Zeide vezähle, die fer uns die gude ware, weil mer halt jung un frei ware, wenn ah arm wie die Kerchemais. Wammer do devunn vezähle, weesch du wie immer e bissje besser Bescheid als wie ich, awwer du bisch jo ah e klennes Stickche älder.

Deim Sepp vum Hallplatz bin ich emol persönlich begeeschend, in enner Glosse im Johr 2016, un des war so:

Neilich schbazier ich gans gemiedlich dorch die Allee die Rennwies entlang, guck nunner ins schwarze Wasser vum Schwarzbach, betracht mer die kahle Bääm, die jetzat ball widder grien werre, un denk an nix Beeses. Do kommt mer enner entgeje, der wie ich die Bääm betracht un seim Gesicht noh ah an nix Beeses denkt. Hoppla, saa ich zu mer, denne do kennsche doch. Wie der mich sieht, macht er ah große Aue un bleibt baufdich stehe. De Sepp vum Hallplatz!

Ei Gunndach Sepp, grieß ich ne, wie geht’s, wie steht’s, was mache die Geschäfde? Gunndach Wolfgang, saat er un streckt mer die Hand hin. Alla, mennt er dann, mer kann jo net de liewe lange Daa uff’m Sauplacke rumhocke, gell.

Mir zwee sinn dann e Schdickche minanner weider gang un hann nuff in die Bääm geguckt un nunner in des Wasser vum Schwarzbach. Als mer bei de Fischtrepp ankomm sinn, is de Sepp plötzlich stehe geblibb, wie des die alde Leit halt so mache, wann ne was infallt.

Kaum se glaawe, saat er, dass des jetzat mit unsere Glosse schunn so lang geht, Woch fer Woch, bei jedem Wedder. Awwer was mache mer, wann uns eenes Daas iwwerhaupt nix meh infallt? Keh Problem, Sepp, hab ich ne beruhischt, dann schreibe mer driwwer, wie mir zwee uns in de Allee beegeschend sinn un minanner vezählt hann, dass uns nix meh infallt.

Wolfgang Ohler
Wolfgang Ohler
x