Zweibrücken Was in so’m E-Book alles drinschdeckt

Mir hann uns gemeinsam e gans besunneres Geschenk gemacht, mei Mona-Schätzje un ich: so e neimodisches elektronisches Buch. Er hat iwwers ganse Gesicht geschdrahlt, de Paul, wie er’s uns beim Feierowendschöppche vezählt hat. Des misse ner eich mol vorschdelle, hat er gesaat, des Buch hat e eischenes Leselicht, des kammer so inschdelle, dass es genau basst: e rosanie Beleuchdung, wann de e Liebesroman lescht, odder so e Schummerlicht fer e Krimi. Un ihr werres net glaawe: In dem Ding sinn 5000 Biecher drin geschbeichert, des langt fers ganse Leewe un noch driwwer enaus. Alle Klassiker sinn do drin, vum olle Goethe bis zum Hermann Heesters. Du mennsch wahrscheinlich de Hermann Hesse, hab ich gesaat, awwer für denne hasche dich doch noch nie indressiert un erschd recht net dei Monache. Es ledschde Buch, des du geles hasch, war doch de Winnetou, wann de ehrlich bisch, gell. Awwer alle drei Bänd, hat de Paul dabber gesaat, un ah noch „Winnetous Erbe“. Des wär es ensische, was’m an dem Buch schdöre dääd: De Karl May hädde se vegess. Sei Mona dääd am liebschde die Rosamunde Pilscher lese, do misst se immer so scheen heile, un vun der dääde Schdicker zweehunnert in dem Buch schdecke, wann`s langt. Un so e E-Book, wie des heeße dääd, hätt noch gans annere Vordeele, hat er dann gemennt. Sei Monache dääd ne nachts immer schdubbe, wann er zu laut schnarcht, dann dääd er zwar nimmie weider schnarche, kennt awwer ah nimmie glei inschlofe. Un dann greif ich zu meim Buch, des uff meim Nachtdisch leit, hat er gesaat, de Paul, des duud mei Monache net schdöre, weil ich jo die elekdrische Seide im Dunkle lese kann. Un noh zwee, drei Minudde falle mir die Aue zu, un ich kann widder schlofe un schnarche. Nee, hat de Bruno, unser Wert gemennt un es nächschde Schöppche gezappt, des wär nix fer ihn, bei ihm misst e Buch aus Babier sinn, in dem er bläddere kennt. Ich hab’m zugeschdimmt: Wann ich als Kind e Buch geschenkt kriet hab, dann hab ich’s uffgeschlaa un geschnubbert, wie’s riecht, un anschließend vorne gans schdolz mei Name ningeschribb. Des kannsche bei so’m elekdrische Ding nadierlich alles vegesse. Un mit meiner Oma bin ich zum Hepp seiner Leihbiescherei in de Kaiserschdrooß schbaziert, wo se sich ihr Förschder- un Liebesromane vun de Hedwisch Courts-Mahler abgeholt hat, des war die Pilcher vun domols. Ich hab die gans Lideradur dann in de Dasch heemgeschleppt. Siehsche, hat de Paul sich gefreet, des is bei so em Elekdrobuch alles nimmie needisch. Alla, ihr Saufnase, ich geh jetzat dabber heem un schbiel noch e Weilche mit meiner elekdrisch Lideradur.

x