Zweibrücken Stockdaab dank Schdobbe

Ledschde Mittwoch bin ich mit meiner Fraa in de Feschdhall beim Beatles-Konzert gewest. Mir hann Kaade fer die zwedd Reih gehat, net grad billisch, awwer halt direkt an de Biehn. Wie die vier Buwe aus Liverpool dann losgeleet hann, hammer gemerkt, dass mer doch net so ginschdisch gehockt hann, nämlich direkt vor de Lautsprecher. Alla, mir hann’s ausgehall un unser Spaß gehat. Un ich hab mich in de Paus an e anneres Konzert vor Johre in de Erbacher Sporthall mim Joe Cocker erinnert, der jo leederche nimmie lebt. Also des war so. De Paul un ich, mir ware e bissje schbät dran un hann bloß noch neewe an de Seit direkt vor so enner schwarze Wand Platz kriet. Es hat sich dann ball rausgestellt, dass die schwarz Wand nix anneres war wie e Dutzend Lautsprecher iwwerenanner, jeder so groß wie e Kischeschrank, un wie de Joe so rischdisch am Kreische war, sinn uns faschd die Ohre weggefloo. Mer misst sich was in die Ohre stecke, hat de Paul gemennt, awwer mir hann nix Passendes debei gehatt. Doch, hat do de Paul gesaat, sei Intrittskaad in zwee Sticke geriss un im Mund ordentlich durchgeknaatscht. Ich hab’s em nohgemacht, un mir hann uns draus zwee Schdobbe fer die Ohre gedreht. Des hat prima geholf. Inzwische sinn die junge Leit um uns rum im Takt wie verickt in die Höh gehubst, un mir zwee alde Schossel hann’s mitgemacht, um se zeiche, wie guud mir noch druff sinn. Noh zwee Songs ware mir fix un ferdisch. Als es Konzert dann rum war un mir vor de Hall gestann hann, hab ich glei vesucht, die Schdobbe widder aus de Ohre rausseziehe. Awwer nix se mache: Dorch die Hoppserei ware se gans dief ninngeritscht, dann gedrickelt un hann feschdgesess wie Beddong. Em Paul isses grad so gang wie mir, er hat an seine Ohre rumgefummelt un dauernd de Mund uff un zu geklappt, als wollt er was zu mer saan, awwer ich hab kee Wort vestann. Do hammer gemerkt, dass mer dorch die Schdobbe jetzat alle zwee stockdaab ware. Alla, mir sinn dabber in unser Stammwertschaft zum Bruno gefahr un hann e paar Schöppcher getrunk, um die Schdobbe in de Ohre uffseweeche. Awwer es hat nix genitzt. Zum Glick is dann em Paul sei Mona komm. Mir hann uns unner die Thekelamp hocke misse, un es hat mit enner Hoornodel die Ohre freigebosselt. Es erschde was ich widder geheert hab, war de Paul: Gell, hat er zu mer gesaat, de Joe Cocker is e Wucht, der geht em nimmie ausm Ohr!

x