Mundartkolumne: Do bische platt Sauerbrode vum Gaulsmezjer un Dachhase

Südkorea verbietet den Verzehr von Hundefleisch.
Südkorea verbietet den Verzehr von Hundefleisch.

Am liebschde les ich die Zeidung morjens beim Friehstick. Mei Henkeltass mi’m gude Kaffee, e Breedche mit Budder un Latwersch un dezu die Rheinpalz, meh brauch ich net, des is de beschde Start in de lange Daa. Awwer do neilich is mer des Breedche jo faschd im Hals Stecke geblibb.

Do les ich doch, dass se jetzat in Südkorea vebiede, Hunde se schlachde. Nadierlich hab ich mich net iwwer des Vebott uffgerecht, sonnern, dass es sowas heit noch in em fortschrittliche Land iwwerhaupt gebt: Hunde se schlachte un in de Kochtopp se stecke! Ich hab die Seit dabber vesteckelt, dass se unser Hundche, es Rommi, net sieht; es kann zwar net lese, guckt sich awer gern die Bilder an, un do war so e armes koreanisches Dierche abgebild. Ei wann sich des um Nordkorea gehannelt hätt, wär ich net so entsetzt gewest, do herrscht jo Sodom un Gomorrha, un am Enn schlachde se dort noch die Hundehalder dezu.

Waschbäre, Kaulquappe un Schnecke

Also mir isses direkt uff de Maache geschlaa. Dann is mer allerdings ingefall, dass vor Korzem im Fernsehe e Beitrach war iwwer e Zeitgenoss, der Waschbäre veworschdelt; ah net viel besser. Un bei de Franzose komme Froschschenkel, Kaulquappe un Schnecke uff de Disch, fui Deiwel. Wie saat mer: Annere Länner, annere Sidde! Awwer bei de Hundcher hört’s doch werklich uff.

Un was is mit de Gail? Nohm Kriesch hat’s hinne in de Ixmer Stroß de Perdsmetzjer Jörns gebb. Mei Vadder hat zu meiner Muddie als gesaat: Ilse, kannsch mer alles vorsetze, awwer bloß kee Gaulsfleesch, gell! Um Gottes Wille, hat mei Muddi vesproch, nie im Lewe.

„Un wie“, hat er geschmatzt

Freidaas hat se mich mitgenomm zum Jörns, un am Sunndaa hat’s meim Vadder sei Leibschbeis gebb: Sauerbrode mit Hoorische. „Unn, schmeckt’s?“ hat se mei Vadder gefroot. „Un wie“, hat er geschmatzt, „so e Sauerbrode kennt ich jede Daa esse. Awwer es Rindfleesch is halt aarisch deier, gell.“ Unnerm Disch hat mich mei Muddie angestubbt, un ich hab nix verood.

Domols in de schlechde Zeid is in de Storjestroß ah öfder mol e Kätzje veschwunn un nie widder uffgetaucht. Dachhase hat mer ah dezu gesaat, un mei Vadder hat gemennt: Do brauchsche gaanet lang se iwwerleje, de Fraa Ewwerlee wachse die Schnurrhoor schunn unner de Nas!

Kanincher hann mir hinnerm Haus domols im Stall gehall. De Peter un ich hann am Bahndamm Saudischdele un Kuhmaul geroppt un unser Häsjer, denne mer Name gebb hann, demit gefiddert. Desweje war’s fer uns immer e traurischer Daa, wann die Hasebälger an de Debbichstang gehonk hann. Awwer de Hasebrode hat uns dann doch guud gechmeckt.

Awwer ihr Leit! Bei de Hunde, do hört doch jeder Appetit uff. Sogar der uff’s Breedche mit Latwersch.

x