Zweibrücker Mundart Mir Lauser hann fer die Kunschd unser Lewe riskiert
Die Kunschd is scheen, awwer arisch schwer, hat schunn de Karl Valentin gesaat – nadierlich net uff pälsisch, sunnern uff bayrisch. Des hann ah die junge Kinschdler un Kinschdlerinne vum Helmholtz-Gymnasium leider erfahre misse. Sie hann zwar ihr Talent an denne scheene Metallfigure bewies, die uff dem Inselche im Bleecherbach am Schulhof stehe; die merschde Skulpdure vegammele abber seit Johre in em dunkle Eck im Schulkeller. Sie sollde eischendlich nuff uff’s Dach vun de Westpalzhall gestellt werre, wo mer se guud siehn dääd, awwer die Bedenkedrächer in de Vewaldung ware stärker als die Dachdrächer vun de Hall. Jetzat endlich soll die Kunschd an die Wand von de Sporthall gebabbt werre; na hoffentlich noch bevor die Schieler, die se gemacht hann, mit ihrm Studium ferdisch sinn.
Bei em annere Stickche Kunschd isses degeje ruckzuck gang. Es hat kee halbes Johr gedauert, bis die Idee vum Pädche der Poesie im Rosegaade vewerklicht worr is. Dort kammer jetzat an sechs Stelle nohlese, was unser Palzpreisdrächer geschribb hann. Rose un Poesie, ei des basst doch guud zamme. Un mer soll die Kunschd ah net in de Musee un in de Biecher insperre, sie gehört in die Öffentlichkeet, wo se jeder mitkriet.
Poesie net versteckelt
Schunn wie mir Lauser ware, hammer des so gemacht: unser Poesie net vesteckelt. Es hat domols noch kee Farbsprühdose gebb, mit denne mer unser Sprich un Kunschd hädde präsendiere kenne. Nee, mir hann Gipsbrocke aus de Ruine genomm un domit an die Haiserwänd gekritzelt un gemolt. Zum Beispiel polidische Botschafde wie „Ami go home“ un „Adenauer is doof“ odder e scheener Gruß ans Erna un sei Ami-Schätzje – net grad anstännisch, sonnern sexisdisch dääd mer heit saan, awwer denne Ausdruck hat’s noch net gebb. Domols war die Kunschd fer uns net ungefährlich: Betreten verboten! Lebensgefahr! hat an de Ruine uff Schilder gestann, awwer dodriwwer hann mir Kinschdler bloß gelacht.
E annerer hat gezeit, wie des geht, rischdischie Kunschd fer Jedermann: de Sepp Semar mit seine Wandbilder, die mer heit noch siehn kann, zum Beispiel an de Feschdhall odder am friehere Landratsamt. Streetart nennt mer des heit. Es is noch gaanet so lang her, do hat’s bei uns e Sprayer-Grippche gebb, des sich Kinner-Klecker-Bande genennt un am Alde Güderbehnhof sei Open-Air-Atelier gehat hat. Leider treibe heit so e paar Banause, die mit Kunschd nix am Hut hann, in de Stadt ihr Unwese, un ihr Narrehänd veschmiere Haus un Wänd, wie mer so saat. Die Schmierfinke kennde sich an unserm Zweebricker Banksy e Beispiel nemme: De Peter Schaumburger zeit, wie die Streetart geht un is prakdisch de ehrliche Nachfolscher vun uns Lauser domols mit unsre Sprich un Bildcher mit de Gipsbrocke.