Kolumnen Es Rentier, wu ...

michael_konrad_06.jpg

Es war emool ... e weißi Winternacht. E Winternacht in ämme Derfel im Pälzerwald. Die Schneeflocke sinn durch die Luft gewirwelt, un de Wind hot e Lied g’schbielt vun Weihnachtspunsch un lange Nächt am Feier. De Dorfplatz war dunkel un leer, un mer hot außer em Wind känn Ton g’heert. Känn Ton ... bis uff die Hufe vun ämme Rentier, wu ...

„Kumm geh fort!“, saacht mein Kumbel Fred. „Des nämmt dem Liechebeidel doch känner ab!“, saacht die Dannde Liesel. „Loss stecke!“, saacht mei Mitbewohnerin. „Des määnt der nit ernscht?“, froocht mein Kumbel Fred. „Der hot en Knall“, saacht die Dannde Liesel. „Ihr kennen’en doch“, saacht mei Mitbewohnerin. „Mir missen dere Sach Eihalt gebiete!“, saacht mein Kumbel Fred. „Dämm g’heerden e paar hinner de Ohre. Sunnscht nix“, saacht die Dannde Liesel. „Emool halblang“, saacht mei Mitbewohnerin. „Danke“, saach ich, „wänniggschdens du ...“ „DU bischt nit g’froocht!“, saachen, wie aus de Pischdool g’schosse, mei Mitbewohnerin, die Dannde Liesel un mein Kumbel Fred. „Wissen’er noch“, froocht de Fred, „wie er g’schriwwe hot, ich wär en dreigedrehte Labbeduddel?“ „Des isch noch gar nix!“, saacht die Dannde Liesel. „Ich steh immer do, als wär ich die schlimmscht Beißzang vun de ganz Palz!“ „Pff“, macht die Mitbewohnerin. „Ich saach blooß äns: Ich bin sei Fraa. Un ich kann im Dorf kaum noch uff die Gass, ohne dass mich änner mitleidich aaguckt.“ „Ääh“, saach ich, un drei Aachepaare gucken mich aa, als wär ich de Gottseibeiuns uff’m Wääch in de Vatikan. „Un jetzt kummt er uns mit weiße Winternächt“, saacht mein Kumbel Fred. „Un em Lied vum Wind, der Windhund!“, saacht die Dannde Liesel. „Un ämme Rentier!!“, saacht mei Mitbewohnerin. Saache mer so: Es hot uff’m Absatz kehrtgemacht. Awwer ich habb’s wänniggschdens browwiert. Ich mään jo blooß. (mk)

x