Kolumnen Die Dannde un es Netz

„Saachemool“, saacht die Dannde Liesel, un ich saach dann wie immer erscht emool nix.

„Saachemool“, saacht se, „du bischt doch in dämm Indernett.“ „Ja, un?“, saach ich. „Kannscht du do ach ebbes noochgucke?“ „Im Indernett???“, saach ich entsetzt. „Ja, geht des nit?“, froocht sie genau so entsetzt. Ironie isch es traurigschde Blänzel im Blumekiwwel des Herrn. „Naddierlich geht des“, saach ich zur Beruhichung. „Was willscht dann wisse?“ „Des saach ich nit“, saacht die Dannde Liesel. „Jo, alla. Des isch jetzt sogar fer dei Verhältnisse absurd.“ „Was soll’n des hääße?“, froocht se. „Ich soll ebbes im Indernett noochgucke, awwer du saachscht mer nit, nooch was ich gucke soll. Fallt der do nix uff?“ „Mir fallt uff, dass du en uudankbare Rotzleffel bischt, wu seine arme allde Erbdannde ...“ Die Schallplatt kenn ich. Die laaft uug’fehr 20 Minudde. Dann geht de Dannde Liesel die Luft aus. Awwer nit fer lang. „Ich brauch en Aahaltspunkt“, saach ich. „Nix do!“, saacht die Dannde Liesel. Un ich wääß: Jetzt helft blooß en Konnjagg. Nooch em dridde Glas werd ihr Stimm milder. Nooch em fünfte wirkt se fascht menschlich. Nooch em siebte brechen die Dämm. „Wääscht, Bu“, saacht se – un „Bu“ hot se seit 1978 nimmi zu mer g’saacht –, „wääscht Bu, die Fraa X., die hot jo dehääm so e Indernett. Un die hot mer verzehlt ...“ „Ja, was dann?“ frooch ich. „Dass ich do drin bin. In ihrm Indernett.“ „Mach kä Sache!“ „Wann ich der’s saach!“ „Un wie kumm ich do ins Spiel?“ „Du sollscht noochgugge, was des fer en Lumpehund isch, wu im Indernett dumm Zeich iwwer mich verzehlt.“ „Noch e Konnjäggel?“, frooch ich. Awwer do isch se schunn uff’m Sessel eigenickt. Punktsiech fer mich! De erschde seit de Widdervereinichung (sie war degeche). Die Antwort gäbbt’s iwwrichens uff „Twitter“. Awwer verrooten Se’s jo nit de Dannde Liesel. Ich mään jo blooß. mk mk (un die Dannde Liesel) jetzt ach uff „Twitter“ (des isch im Indernett): @saachblooss

x