Zweibrücken Mei Fraa un ich un de Sperrmüll

Wie mir die ledschd Woch durch unser Strooß gefahr sinn, do hat mich mei Fraa geschdubbt: Guck emol, wie sieht’s dann do drauß uff’m Trottoir aus! Tatsächlich, jetzat isses mir ah uffgefall: Do hat aller möglicher Kram rumgelee, Debbische, Möwel, Owerohre, kabudde Stühl. Ei des werre die Spure vun dem Hurrikan „Irma“ sinn, hab ich gesaat, weil mer nix besseres ingefall is. Bleedsinn, hat meins gemennt, die „Irma“ die doobt sich driwwe in Kuba un Florida aus, awwer doch net bei uns in de Palz. Iwwerhaupt, hat se mich gefroot, wesweje gebt mer dann denne Wirbelsterm immer Name vun Weibsleit, des is doch so was vun frauefeindlich. Ich hab vesucht, des zu erkläre. Bass uff, Schätzje, hab ich gesaat, Fraue sinn halt mol wilder, tempramentvoller un hefdischer wie mir sanfde un brave Männer. Die Blicke, die se mer zugeworf hat, hann gezeit, dass ich se net ganz iwwerzeucht hab. Desweje hab ich dabber noch gesaat, dass mer jetzat denne Sturmtiefs ah männliche Name gewwe dääd. De nächschde Hurrikan driwwe in Amerika, hab ich erklärt, wollde se Donald nenne; do hat de Trump awwer degejegetwittert, un jetzat kriet er de mexikanische Name José. Gottseidank is mer in dem Moment ah ingefall, was de Grund fer des Dorjenanner uff’m Trottoir war: die Sperrmüllabfuhr. Dann nix wie heem, hat mei Fraa sich gefreet, do kenne mer endlich mol widder des ganse unnitze Gerimbel nausschmeiße. Alla, mir sinn glei in die Rumbelkammer un hann angefang nausseschmeiße. Noh enner Stunn ware mer uns endlich eenisch, dass mer e Stuhl un e alder Debbisch vor die Dier stelle. Mei Fraa kann sich halt enfach net vun dem unnitze Zeich trenne, es is zum Hoorausraufe. Bloß die Sache, uff die ich net vezichde kann, hätt se sofort zum Sperrmüll gestellt: e alder Koffer, der mir schunn als Student guude Dienschde geleischd hat, de scheene, alde Korbsessel vun meiner Oma, bloß weil em des eene Been fehlt, mei alder Pladdespieler. Dodefor sinn mer uns glei eenisch gewest, dass de Hocker, denne unser Nachbar nausgestellt hat, noch se gebrauche is un richdich guud in unser Kisch bassd. Weeesche was, hat mei Fraa gemennt, wann’s dunkel is, gucke mer uns noch e bissje in de Strooß um. Nee, hab ich gesaat, wann’s dunkel is, geje mir zwee ins Bett un losse die Finger vun dem Kram, denne die annere wegschmeiße. Am nächschde Morje hat mich mei Fraa schunn frieh geweckt: Jetzat guck mol nunner uff die Strooß, do weht de Sturm grad die ganse Sache dorchenanner, es reinschde Chaos! Des is des Sturmtief „Sebastienne“, hab ich gesaat, des se geschder Owend im Wetterbericht angekünnischt hann. Ich hab net verrot, dass des Tief in Werklichhkeet „Sebastian“ geheeß hat.

x