Landau Softwaresalat

Schun vor siebzich Johr hot mei Klavierlehrerin gsacht, ich hett en äächene Kopp, wann ich mol widder die Sonatine versteckelt häb, weil ich liewer Schlacher spiele wollt. Mein Blutdruck hot sei Natur vun mer geerbt: Mol isch er himmelhouch jauchzend, mol zu Tode betriebt. Ich wääß drum aa schun, was uf mich zukummt, wann ich mol ins Krankehaus muss un morchens d Schweschter reikummt zum Messe. En Blutdruck mit ämme äächene Kopp gilt als terrorverdächtich. Awwer diesmol war alles annerscht. Die Schweschter hot ebbes hinner sich hergezoche wie unser Nochbere ehr Hundle beim Gassigäi. Ausgsähne hot des Ding wie e Roboterle mit Rolle un de Hauch vun Uufehlbarkeit isch iwwerm gschwebt. E Manschett hot newens rausgeguckt, die häwwich um de Arm gelecht kriecht, dann hot des Käschtel aagfange zu summe wie letscht imme Fernsehfilm die Zeitmaschin, route Zahle sin imme Affetempo drei Minute lang imme Fenschterle hie un her gerast, dann sin se stäi gebliwwe un hän mich verurteilt zu ämme Pillebombardement weche aschtronomische Werte. Sou isch des zwää Daach lang gange, ich häb Blutdruckvernichtungsmittel gschluckt, e dickie Zung un en Kreislaufkollaps kriecht devu un bin immer kränker wore debei, bis se aa mol de Nochber gemesse hän. Der hot hell nausgelacht, wie sei Ergebnis ufgetaucht isch. Kennen Se noch den uralte Witz, wu de Dokter de Patient abheert un dann määnt: Also entweder der Apparat isch hie oder sie sin dout. Sou wars bei uns: Der uufehlbare Blutdruckblechdepp war ganz äfach kaputt un zwää annere aa, wu se noch ausprowiert hän. Mer hän ufgschnauft un gelacht, awwer luschtisch wars eichentlich net. Uf de Mond kammer flieche, Krankehaiser kriechen Computer, wu net funktionieren. Wann se bei ehre Rakete sou schaffe deten, deten se in Gummersche oder Owwerotterbach lande statt uf em Mond. Deten die Dinger äfach explodiere, deten se wennigschens kän Schade aarichte. Sou häwwich dehääm acht Daach gebraucht, bis ich widder einichermaße in de Reih war. Zum Glick hot mer unsern Dokter ganz normal debei gholfe – uhne Blechdepp. Mer sieht: Wie beim Navi kanns ach in de grouße Klinike nix schade, wammer selwer e bissel mitdenkt. Der Autor Hermann Josef Settelmeyer ist 1939 in Weingarten geboren und wohnt in Lingenfeld. Er ist Autor von mehr als 180 Chorliedern in Mundart und Hochsprache und hat viele Preise bei Mundartwettbewerben gewonnen. Seit 2002 schreibt er diese Kolumne für „Marktplatz regional“.

x